My Scream!
Ik loop in het donker, stap voor stap, elke stap word geluidlozer, men eigen schaduw valt steeds minder te zien, ik stop en kijk achter mij, ik verstijf, verward van angst hoor ik de voetstappen die sneller en sneller op me af komen....
Dan voel ik de steken, ik wil schreeuwen maar er komt geen geluid uit, ik hoor de stappen vervagen, alles word vager en met een wazige blik tast ik in de duisternis, nog net voelend hoe twee grote handen me oppakken val ik weg in een wereld van Blackness...........
My World of
Ik loop rond in mijn verleden, hoor de regen maar zie de druppels niet, voel me vrij, maar enigszins voel ik leegte in mezelf, alsof ik hol ben en ik kan het dompende geluid in men eigen hoofd horen. Ik zie elk deel van men verleden, de weggestopte dingen die ik in men leven heb vermeden. De mensen die zijn verdwenen, de herinneringen half vervagend door de Blackness, de pijn, ik gil, hoor mezelf niet, maar het geschreeuw in men hoofd blijkt niet te willen stoppen. Genadeloos probeer ik met mijn handen een uitweg te vinden, de Blackness omringt me steeds meer en komt met genadeloze snelheid dichterbij. Ik probeer het weg te drukken met mijn handen maar voel muren die onmogelijk weg te duwen zijn. Mijn ademhaling raakt in versnelling en ik voel mijn ribben samentrekken, de krampen komen om beurten. Het stikkende gevoel van binnen overheerst mij en met moeite krijg ik de enigszindse lucht die ik nog binnen kan krijgen binnen. Ademhappend val ik neer, omknellend door de de duisternis, happend naar lucht, ik zie de muren op me af komen, de randen zijn enigszinds zichtbaar.
Dan besef ik me dat niemand me ook maar hoort of ziet en ik voel de pijn en de leegte. De Blackness overheerst nu het merendeel van de ruimte waar ik in zit.
Dan is alles zwart en ik val, val, val,.....
Ik val in de Blackness....
Fuck Reality!
De nachten zijn zwaar de laatste tijd, mijn verleden komt toch weer om de hoek kijken en ik droom elke keer hetzelfde. Pas op mensen, dromen hebben vaak betekenissen en ga er goed mee om, negeer je intuïtie of je voorgevoel zeker niet.
groundless is de diepte van mijn intuïtie .......
Als je het gevoel hebt dat de kleuren die je draagt niet van jou zijn, en je de laatste tijd de sleur maar niet kan doorbreken, je niet meer weet waarom je eigenlijk leeft, als je hart gebroken is, je het gevoel hebt dat je geen adem meer kan halen, en het stikkende gevoel dat steeds dichterbij komt, je zelfs dat kleine ene lichtpuntje niet meer weet te vinden, zelfs dan zul je, je weg weer terug vinden. Maar als dromen en werkelijkheid 1 worden en je ziet het niet meer is het moeilijk om eruit te komen. Ik weet dat er problemen komen, en nee, ik heb nog geen antwoorden hiervoor, maar het zou toch anders moeten kunnen. Ik moet de lichten in men ziel volgen, een ander antwoord heb ik niet, ik heb gebeden
en elk levend mens gevraagd.... Ziet er iemand een uitweg hierin?
Als je diep in je eigen gevaren wateren zit dan moet je vechten voor elke ademhaling, en elke vriend is een geschenk die je moet aanvaarden, welke weg moet je dan op?
Als je tussen 2 werelden in zit.....
My Brain, My World!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten