Het Onontkoombare!

Net nu je denkt dat je alles hebt gehad,
komt de duivel toch weer op je pad
Wat is het dat een mens zo veel drama moet kennen,
je gaat er bijna voor weg rennen!

Je probeerd en probeerd, maar je kan er niet om heen,
je moet je pad doorgaan ook al is het nog zo gemeen
De nachtmerrie die maar door mijn kop maalt,
en wat ik ook er tegen doe, het lot heeft het toch al bepaald

Het lot kun je niet tarten,
het is maar hopen en afwachten
Pijn veranderd een mens, elke tegenslag weer,
soms zie je de muren op je afkomen, je kan schreeuwen maar niemand hoort je meer!

Moe en verbitterd door de ellende keer op keer,
hou toch op!
Wat doe je met me, ik ga een keer neer,
ik schreeuw het uit, aub stop, dit is mijn top!

Zelfs al gaat het over men grenzen heen, de pijn, zo gemeen,
wat denken jullie, ik ben toch niet gemaakt van steen!
Elke tegenslag,  soms lijkt het alsof het maar door blijft gaan,
verder als dit kan het niet gaan, maar dan komt er weer een tegenslag aan!

Wat is het dat alles zo tegen mij keert?
Dan krijg ik nieuws: miss het verlies van degene die je het meeste begeerd!
Ik dacht alles te hebben gehad,
het lijkt wel alsof ik klem zit een ronddraaiend reuzenrad!

Mensen meen je dit serieus,
ik doe mezelf wat aan, ik meen het heus!
Neem niet degene af van me, die me het leven heeft gegeven.
aub laat degene nog een tijdje langer op deze wereld kleven

Ik kan het niet aan,
nu al op men eigen voeten te staan.......
Wat is het dat het allemaal zo moet gaan,
wat heb ik deze wereld verkeerd gedaan?

Tranen van verdriet stromen langs men wangen,
ik ga ze ook niet meer opvangen!
Als ze gaat neem mij dan in plaats,
want ze heeft zoveel te bieden, maar aub  geen begraafplaats!!!

Ik voel me gevangen in een kooi,
maar zei ziet het leven nog mooi
Neem mij aub in plaats van haar,
als ze gaat geef ik op ik raap mezelf niet meer bij elkaar!

Ik heb dan teveel verdriet gekend,
Wat moet ik dan nog in dit rotleven!
niet meer wetend wie je dan bent,
Ik ga er van shaken en beven!

Huilend op de grond,
krijsend dat ik wou dat ik niet meer bestond!
Hou op met deze pijn,
als je haar van me af neemt geef ik me gewonnen dan krijg je me klein!

Nu je zin hierboven,
het gaat maar door en door, wat gaan jullie me nog meer beroven?
Schiet me maar kapot,
dat ik maar uit deze wereld vol verdriet oprot!

Stop me in de grond,
pleur er wat aarde op!
Maak het rond,
men wereld staat toch al op zen kop!

Wat maakt dat elke keer, het tij keert,
even gaat het dan goed!
En dan gaat het ineens in een rap snelheid verkeerd,
dan zie je het weer, het bloed!

Twijfelend overdenk ik men leven,
blijf ik meer in de fantasy of werkelijkheid kleven?!
Misschien test men mij hierboven, 
hoeveel kan ze aan, tot ze het licht gaat doven

Of is het die verdomde naïviteit van mij,
dat ik geloof dat een goede tijd komen zou?
Mama aub blijf nog even bij mij,
het is niet te beschrijven hoeveel ik van je hou.

Ik smeek, huil, en schreeuw,
de angst grijpt me naar de keel.
Aub maak nog even plek voor haar,
haar tijd is nog niet daar!

Mijn moeder die zo sterk is als een Ram,
Mijn voorbeeld, zo'n sterke vrouw!
I love you Mam,
Ik geloof in jou, ik hou van jouw!

My Brain, My World!