Het luisterend oor, 

het echte gehoor!   

Waarom voel ik me zo van binnen alsof ik gevangen zit in een kooi?,

dat dacht ik vroeger altijd maar nu ouder wordend, ontmoet ik echte mensen en word het leven beetje bij beetje mooi.

Ik zit in een raar moment van men leven,

mijn ogen zijn ineens geopend, blijheid en verdriet wisselen elkaar af maar toch blijven er hele lieve mensen kleven.

Een dubbel gevoel: bij de 1 probeer je te vechten voor gerechtigheid,

bij de ander zie je de echte mensheid.

Ik ben graag op mezelf, alleen schrijvend,

maar nu komen er mensen binnen met puurheid terwijl eerst was iedereen misleidend.

Ze laten me lachen, tonen respect, het zijn de echte oude zielen,

die het ook zwaar hebben gehad, pijn gekend hebben, de bodem hebben geraakt knielend.

Ik voel me begrepen voor het eerst,
iedereen kan zeggen wat hij denkt zonder dat afgunst overheerst
Laatst waren we allemaal samen, de dag ervoor was er veel verdriet,
maar toch allemaal bij elkaar kreeg je dat samenhorig gevoel, iedereen die respect had voor elkaar, tegenwoordig gebeurd dat vaak niet.

We lachten en waren zo gek als een deur,
het gaf me tranen van geluk ondanks alles eromheen wat er was gebeurd, op dat moment gaven we elkaar kleur!
Het was een bijzonder moment, een moment van geluk,
Iedereen was bij elkaar, niemand overheerste, ik ben er nog steeds van onder de indruk.
Het gevoel van acceptatie ook als je huilen zou,
iedereen zou je het laatste stukje geven van zijn mouw.

Toen de avond voorbij was, zei ik dit tegen men goede oude vriend,
dit is wat het leven mooi maakt, de echtheid van deze groep, dit hebben wij verdiend!
Het zijn van die kleine geluksmomenten,
die je overeind houden in de traumatische eventen.
Begrijp me niet verkeerd,
maar zoiets moet je koesteren en word vaak niet gewaardeerd.
De juiste personen begrijpen dit,
en snappen dat zo'n klein geluk, je weer terug krijgt op de rit!

Soms voel je, je benen wankelen, je vraag je af wanneer raak ik de grond,
maar dan ineens sta je weer sterk, handen die je oppakken, je weet weer waar je voor stond.
Lieve mensen van die avond bedankt voor dat,
als ik even weer wankel, herinner ik me dat!

Gerespecteerd en gehoord woorden, of even luisteren naar wat iemand te vertellen heeft,
zonder verwijten en advies geven waar degene ook echt wat aan heeft!
Dat is bijna onvindbaar tegenwoordig,
de meeste mensen hebben al een beeld gevormd en zijn niet meer gelijkhoorig!

Soms voel je, je zo onbegrepen en ongehoord,
dat de machteloosheid je bijna doorboord!
Laatst stond m'n beste vriendin op de stoep,
ze is er altijd, verwijt me niks, luisterend naar elkaar, dat was hetzelfde bij die groep.
Soms moet je even vragen aan mensen zit ik ernaast of...
want elk geluid wat ik produceer komt niet binnen, het is hol en dof.
De mensheid is nep geworden zei die vriendin tegen mij,
als je de waarheid zegt en je gevoel uit dan zijn ze gekwetst, een zacht gekookt ei!
Je krijgt geschreeuw en verwijten,
terwijl jij alleen maar denkt horen ze mij, moet ik echt met dingen gaan smijten?
Nee die mensen zijn niet gewend te luisteren,
je hoort ze in de gangen fluisteren!
Face to face durven ze niet,
dus schakelen ze eerst anderen mensen in en dan valt heel je verhaal in het geniet.

Meestal sluit ik die mensen buiten en kijk ik niet meer achterom,
maar soms heb je situatie's die doen zo'n pijn en dan denk je als ik dit maar doorkom.
Hoe blijf ik overeind staan,
ik moet door hun heen, geen keus hebbend maar je komt ondanks alles toch niet op die plaats aan.
Machteloos sla je in het rond,
schreeuwend, huilend, smekend, uiteindelijk ga je naar huis, helemaal kapot en ben jij degene met de grote mond!

Dan heb je geen keus, je gaat naar huis en duikt in bed,
slapen is het enige wat je dan nog red.
Alles draait maar rond,
je bent bezig met 28 jaar pijn, en hun stampen je vervolgens nog verder in de grond?
Hun hadden niet verwacht dat je ineens je mond open trekt,
en vervolgens is het eruit maar dan maken ze je zo gek dat jij degen bent die aan het kortste eind trekt?

Hoppa 5 stappen achteruit,
elk ding wat je zegt word tegen je gebruikt.
Dan sta ik stil en bedenk dit zijn de producten die je weg moet slaan,
ik sta op, sterk, word kwaad en gooi alles eruit, jullie wouden reactie en dat kunnen jullie dan ineens niet aan?
Dat het hun niet bevalt is toch serieus hun probleem,
de waarheid is nu eenmaal hard, maar natuurlijk hun hebben nooit iets meegemaakt dus die breken meteen.
Maar ik sta op en ben weer op de rit en schrijf dit gedicht
mijn balance is terug, sla me maar, maak me maar kapot, eenmaal gebroken ben ik nu toch weer in evenwicht!

HOU JE BEK als je denkt dat je iemand kent,

zinloze woorden helpen niet als je iemand zijn rugzak niet kent!

Onthou goed dat als je in je recht staat,
en iedereen zegt dat je fout zit, vinger wijzend, dat het hun ego is die hun niet met rust laat!

Ik hou van de kleine geluksmomenten,
klamp me daar aan vast, zorg mensen dat jullie die er goed in prenten!

Laat je door niemand de les lezen die geen respect voor je tonen,
die mensen zijn zelf zielig en kunnen alleen maar alles clownen!
Ben echt durf je mening te zeggen,
dan zullen die producten om je heen het loodje leggen!
Echte mensen,
zijn degene die de overvolle rugzak met zich meenemen, en zich met de juiste dingen gelukkig wensen!

Ik hou van jullie mijn trouwe fans, ook al word je gezien als het zwarte schaap, verwezenlijk je dromen die je krijgt in je slaap!

My Brain, My World!