Vervlogen Hoop!?!

Hoop, is iets wat iedereen heeft, zonder hoop leeft een mens niet,

elk seizoen veranderd, bladeren groeien en vallen als een mooi gezongen lied!

Wat is het toch dat als bij iedereen het goed gaat, jij je alleen en gebroken voelt,

je probeert wel, maar de opstapelingen van het alleen zijn groeit.

Iedereen heeft wel iemand om zich heen waarmee je kan praten,

soms vult dat inderdaad wat gaten.

Ok, ik ben een moeilijk persoon,

en zonder mijn schrijven had ik geen Home....

Maar toch hoort iemand mij,

de reacties van mensen komen wel maar blijven ze ook bij?

Soms kijk ik net als ieder mens naar buiten,

en zie ik geliefde stelletjes voorbij lopen, hoor de vogels fluiten.

Met karakter ben ik niet bepaald een makkelijk persoon,

ik heb mijn alleen tijd nodig, mijn schrijfkracht, anders loopt mijn leven niet synchroom.

Maar toch ga ik nu al een aantal jaren alleen door het leven,

en ik vermaak me wel, lach veel, ontmoet mensen de laatste tijd, die een zelfde doel nastreven.

Gerechtigheid en niet gehoord worden laat je ook alleen voelen,

het lijkt soms alsof ik doordraai van de machteloosheid, dan laat ik mijn verdriet m'n gang gaan zodat mijn boosheid kan bekoelen.

Jarenlang heb ik gevochten om mijn stem te laten horen,

soms voel ik me als een alleenstaande vrouw, met het minimum, onzeker over het leven, streef ik wel naar mijn behoren?

Iedereen vraagt zich wel eens af, zelfs de mensen die zeggen dat ze alles hebben, wat voor doel heb ik in het hier en nu,

die gedachtegangen maken mij meer dan eens gek, want ik ben toch ook gewoon maar een individu?

Mijn opa was mijn voorbeeld, 

hij had zoveel positiviteit, elke dag denk ik aan hem, toen hij heen ging was het alsof de tijd stil stond, frozen, er was geen beeld.

Een tijd lang liep ik doelloos rond, je piekert te veel zei hij altijd,

de wijze oude man, maar hij had wel gelijk.

Mijn ogen hou ik niet droog als ik over hem praat,

een oude ziel, puurheid, alles wat ik had was hij, het was een keihard dompend geluid, toen hij zei ik ga dood, wist ik dat, dat zo was, maar het besef kwam laat, Opa ik mis je raad!

Het voelt alsof ik hier niet thuis hoor,

alsof iedereen het weet, het ziet, mijn besturing is weg, en dan moet ik nog meer als de helft van mijn leven door.,

Jarenlang dacht ik dat hij me niet verliet,

ik dacht waar is hij nou, is er dan niemand meer die me ziet, die in me geloofd, valt alles nu in het niet?

Relatie's ging ik aan, ach ik deed maar wat, 

voor mij was het niks meer, ik voelde me hol van binnen, doelloos starend in het donker, geen helder glas maar alles was dof en mat.

Tot ik na jaren toch begon te schrijven, zoveel geweld was er op tv, steeds meer gedoe, dus ik besloot niks meer op tv te kijken,

ik bedoel het is toch maar een simpel iets, een beeld met nieuws, dat de oorlog laat zien, de doden tallen stegen op en op.... de verdeling tussen de armen en de rijken...

Wie ben ik in deze wereld en wat doe ik hier, helemaal alleen,

zonder iemand die me begrijpt, soms sta ik in de regen, in het donker en voel de schimmen om me heen.

Het is alsof ze me willen verplaatsen maar ze krijgen me niet opgetild,

dus voel ik me op en neer gaan, tussen het hier en daar, m'n hele lichaam rilt en trilt!

Het is geen grap lieve mensen, wezens, weet ik veel wat jullie zijn,

maar ik hoor hier niet, ik hoor te zijn in het rein.

Wat moet je doen als niemand je snapt,

Alles om me heen is 1 groot gapend gat!

Ik zit klem en raak in ademnood,

het is een omhulsel waar ik in zit, maar mijn pure ziel zit in deze wereld, in deze gewelddadige goot.

Niemand die me begrijpt,

en ook niemand die ingrijpt!

Hoop, wat is hoop,

laat me zijn waar ik moet zijn dat is mijn hoop, misschien wel het leven na de dood,,,,,?

My Brain,

My World!